Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η κατάρρευση του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού είναι πια γεγονός. Έχει όμως ήδη διαφανεί και ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα: το αδιέξοδο στους τρόπους και στην τότε μεθοδολογία του ένοπλου αγώνα για τον ελευθεριακό και ανθρωπιστικό σοσιαλισμό, τη μόνη ιδεολογία που, όπως πιστευόταν εκείνη την εποχή στην Ευρώπη και στον κόσμο, θα είχε τη δύναμη να αντιπαρατεθεί σε οποιουδήποτε είδους τυραννικό καθεστώς και να οδηγήσει στον εξανθρωπισμό των κοινωνιών. Το σύντομο αφήγημα του Σπύρου Καρυδάκη παραθέτει τις τελευταίες στιγμές και τις ύστερες σκέψεις ενός τέτοιου αγωνιστή, ενός νεαρού ανθρώπου που βρίσκεται στην καρδιά της ζωής, αλλά επίσης και μες στη θύελλα της αμφιβολίας. Είναι η τελευταία του μέρα και η τελευταία του σύγκρουση, με αποτέλεσμα τέσσερις θανάτους.

Στην Οδύσσεια του Ομήρου η Νέκυια, η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη, επιτελείται σε μια κομβική στιγμή της ιστορίας. Ο ήρωας πρέπει να κατέβει στον Κάτω Κόσμο για να διδαχτεί ότι πολλά θα πάθει, πολλά θα υποφέρει αλλά τελικά θα νικήσει. Έτσι, το αφήγημα ξετυλίγεται ως μια Νέκυια για τον νέο και για τους αθώους που χάθηκαν εκείνη τη μέρα, αλλά επίσης και ως μια υπόμνηση της βεβαιότητας ότι ο άνθρωπος θα νικήσει τη σύγχρονη τυραννία.