Ο Αλέξανδρος Κυπριώτης, έξι χρόνια μετά την εξαιρετική και άκρως ιδιαίτερη συλλογή διηγημάτων Μ' ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι. Ιστορίες ανθρώπων (Εκδόσεις Ίνδικτος, 2013), μας χαρίζει την πρώτη ποιητική συλλογή του, την οποία αφιερώνει στη sui generis πεζογράφο, θεατρική συγγραφέα και ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη. Στα είκοσι πέντε μικρά ερωτικά ποιήματα που συνθέτουν τη συλλογή Μπορεί επίτηδες να μένω από τσιγάρα ο Κυπριώτης ακινητοποιεί κατά βούληση τις χρονικές στιγμές που θέλει να παραδώσει στην προσωπική του αθανασία και εξομολογείται: επιθυμίες, αδυναμίες, φόβους, προτροπές, που ολισθαίνουν σε διαταγές και που θα μπορούσαν να είναι προσευχές. Τα τσιγάρα, ο οδοντίατρος, οι οδηγίες συναρμολόγησης των επίπλων ΙΚΕΑ, η λεωφόρος Κηφισίας, κάποια σημεία του σώματος του αγαπημένου προσώπου είναι κάποια από τα μικρά σύμπαντα που με τη λιτή γλώσσα του Κυπριώτη μετατρέπονται σε εξομολογήσεις αστικών ενοχών και αμαρτωλών γκράφιτι. Ίσως δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι άλλο για αυτά τα είκοσι πέντε ποιήματα του Κυπριώτη πέρα από το να δανειστεί μία πρόταση του Ρολάν Μπαρτ από τα Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου και να πει «Εδώ λοιπόν, μιλά ένας ερωτευμένος και λέει:»